مجمع جهانی قرآن و عترت World Assembly of Qur'an and Eitrat
Related Articles
حجت الاسلام والمسلمین جناب آقای فرهودی کارشناس و متخصص طب اسلامی در مورد اهمیت طب اسلامی فرمودند: طب اسلامی در ایران و جهان تاریخچه هزاران ساله دارد.
این استاد حوزه علمیه قم در مورد اهمیت طب اسلامی و تاریخچه آن بیان داشتند که به علت نیاز بشریت به درمان و سلامتی و علاقه انسان به طول عمر، طب (پزشکی و داروسازی) از اولین علوم بشری و همراه همیشگی وی بوده است. در گذشته‌های دور، زمانی که خط و کتاب وجود نداشت و علوم بصورت کلامی انتقال می‌یافت، جهت درمان بیماران و استفاده از تجربیات افراد، بیماران را در کنار مسیرهای اصلی شهر قرار داده و از افراد رهگذر در خصوص راه‌های معالجه این نوع بیماری راهنمایی می‌خواستند، هر کسی با توجه به اطلاعات و تجربیات خود، توصیه‌ای می‌نمود و می‌رفت. با گذشت زمان کسانی به این موضوع علاقه پیدا کرده و به جمع آوری این اطلاعات و تحقیق و گسترش آنها روی آوردند، بدین صورت نخستین علوم در طب شکل گرفت. مردم کشورهای چین و ژاپن معتقدند که تاریخچه طب در سرزمین آنها به چند هزار سال قبل از میلاد حضرت مسیح (ع) برمی‌گردد. در هند نیز پزشکی سابقه دیرینه ولی آغشته به اوراد خرافی دارد. به همین ترتیب علم طب به صورت پراکنده و بعضاً فراموش شده در ایران، مصر، هند، ژاپن، چین و سایر نقاط جهان از هزاران سال قبل وجود داشته است. سپس بقراط و جالینوس در یونان، حنین بن اسحاق مسیحی در عراق و ایران با ترجمه کتب یونانی و محمد زکریای رازی و ابن سینا در ایران نقش اساسی در فرآیند تکوین طب سنتی در جهان داشته‌اند. در قرن شانزدهم پاراسلیوس در اروپا کتاب‌های جالینوس و ابوعلی سینا را رد کرد و آنها را به آتش کشید و آغاز دوران طب نوین را اعلام نمود. سازمان بهداشت جهانی در بیانیه ای طب سنتی را اینگونه تعریف کرد: مجموعه تمامی علوم نظری و عملی که در تشخیص طبی، پیشگیری و درمان بیماری‌های جسمی، ذهنی یا ناهنجاری‌های اجتماعی به کار رفته و به صورت گفتاری یا نوشتاری از نسلی به نسل دیگر انتقال یافته باشد.
ایشان در ادامه سخنانشان فرمودند :
در پایان سده سوم قمری ، سیستم پزشکی جالینوسی تقریبا اساس همه مباحث علمی پزشکی دوره اسلامی را تشکیل میداد.
در همین دوره نوع تازه ای از نوشته های پزشکی پدید آمد که الطب النبوی نامیده میشد و هدف از تدوین آن، ارائه راه دیگری در برابر نظام‌های پزشکی موجود بود که منحصرا بر پایه پزشکی یونانی (پزشکی جالینوسی) قرار داشت.
یکی از قدیم‌ترین نمونه های این مجموعه طب الائمه(ع) است که به سده سوم بازمیگردد.
مولفان این نوع نوشته ها بیشتر عالمان دینی بودند تا پزشک و روش های پزشکی روزگار پیامبر(ص) و روش های مذکور در قرآن و حدیث را از نظریات درمانی برگرفته از جامعه یونانی گرا برتر میدانستند.
اگر چه طب النبی در ابتدا به عنوان یک جایگزین برای طب یونانی مطرح شده بود، اما بعدها بزرگانی نظیر الذهبی کوشیدند تا طب عربی- اسلامی را با طب یونانی ترکیب نمایند. از این رو، این دسته از اندیشمندان مسلمان تعالیم بقراط و جالینوس را نیز علاوه بر پزشکان مسلمان مورد استناد قرار داده‌اند.
اما از سوی دیگر تقریباً تمام روش‌‌‌های درمانی پیشنهاد شده توسط اندیشمندانی هم‌چون جلال الدین السیوطی (متوفی 1505 میلادی) بر اساس دانش پزشکی در زمان رسول اکرم(ص)، که از قرآن کریم، سنت حضرت رسول، احادیث روایت‌شده از ایشان و روش‌‌‌های درمانی رایج در جوامع اسلامی اولیه منشأ گرفته بود، است.
